غزلی از زیب النسا

از شعله های آه ، مرا خانه روشن است                          روشن مکن چراغ که کاشانه روشن است

نازم به فیض باده که شبهای تیره دل                                دلها ز عکس ساغر و پیمانه روشن است

خواهی چراغ باشد و خواهی نه، در چمن                         گلها ز عکس نرگس مستانه روشن است

افشای راز من مکن ای اشک! زینهار                                دردم به پیش محرم و بیگانه روشن است
 
تا آفتاب حسن به عالم طلوع کرد                                      مخفی چراغ عاقل و دیوانه روشن است